Niemiecki ustawodawca utworzył procedurę zabezpieczania roszczeń podatkowych wynikających z prac budowlanych, aby ograniczyć nielegalną działalność w branży budowlanej. Od 1 stycznia 2002 r. odbiorca usługi (zleceniodawca) ma obowiązek odprowadzenia podatku od usług budowlanych, który wynosi 15% wartości wykonanej usługi. Zleceniodawca nie musi dokonywać odliczenia podatkowego, jeśli w bieżącym roku kalendarzowym wynagrodzenie zleceniobiorcy nie przekroczy 5.000 euro. Tym rozporządzeniem objęci są zarówno przedsiębiorcy niemieccy, jak i zagraniczni. Aby uniknąć odprowadzania podatku od usług budowlanych można złożyć wniosek o tzw. Freistellung, czyli specjalne zaświadczenie upoważniające do zwolnienia z podatku od usług budowlanych. Takie zaświadczenie wydaje właściwy urząd skarbowy w Niemczech, który następnie przekazuje dane do Centralnego Federalnego Urzędu Skarbowego. Zaświadczenia są gromadzone w specjalnej bazie danych, aby można było je wyszukać i sprawdzić ich ważność (§ 48b ust. 6 EStG). Zleceniobiorca jest zawsze zobowiązany do przedstawienia zleceniodawcy czytelnej kopii Freistellungsbescheinigung. Jeśli tego nie zrobi, należy wyjść z założenia, że nie posiada on ważnego zaświadczenia i w związku z tym zleceniodawca jest zobowiązany do odciągnięcia z wynagrodzenia podatku od usług budowlanych i wpłacenia go do urzędu skarbowego właściwego dla usługodawcy.
Niemiecki urząd skarbowy określił, którzy zleceniodawcy mają obowiązek odprowadzania podatku w wysokości 15% wynagrodzenia brutto za wykonane prace budowlane. Potencjalnie są to:
– mali przedsiębiorcy zgodnie z § 19 UStG,
– wszystkie przedsiębiorstwa, dla których były wykonywane prace budowlane,
– wszystkie osoby prawne prawa publicznego,
– rolnicy i leśnicy płacący podatek ryczałtowy zgodnie z § 24 UStG oraz
– przedsiębiorcy, którzy dokonują wyłącznie transakcji zwolnionych z podatku np. wynajem i dzierżawa gruntów.
